اثر دستورالعمل های کانون توجه بر یادگیری تکلیفی تعادلی در بیماری پارکینسون

مقدمه: تحقیقات در بزرگسالان نشان داده اند که دستورالعمل کانون توجه بیرونی نسبت به دستورالعمل کانون توجه درونی، در یادگیری حرکتی اثربخش تر و خودکاری بالاتری در کنترل حرکات دارد. لذا، هدف این تحقیق، بررسی اثر دستورالعمل های کانون توجه بر یادگیری تکلیفی تعادلی در بیماران پارکینسون بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، جامعه آماری شامل بیماران پارکینسون مراجعه کننده به کلینیک بودند که توسط نورولوژیست، واجد شرایط شرکت در این پژوهش تشخیص داده شدند. 23 نفر به عنوان نمونه (با دامنه سنی 38 تا85 سال) مراحل اجرایی تحقیق را تمام کردند. بیماران به طور تصادفی در سه گروه کنترل، کانون توجه بیرونی و کانون توجه درونی تقسیم شده و از طریق آزمون تعادلی برگ مورد ارزیابی قرار گرفتند. شرکت کنندگان هر گروه به مدت 5 روز تکلیف تعادلی را تمرین کرده و 72 ساعت بعد از آخرین جلسه، از آنها آزمون یادداری گرفته شد. برای مقایسه نمره تعادل گروهها از آزمون anova و برای مقایسه آنان در چهار مرحله تحقیق از آزمون anova با اندازه گیریهای مکرر و آزمون تعقیبی lsd در سطح معنی داری کمتر از 05/0 استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تعادل شرکت کنندگان در هر سه گروه در مراحل فراگیری و یادداری بهبود پیدا کرد و با اینکه گروه توجه بیرونی بهتر از دو گروه دیگر عمل کرد، اما اختلاف معنی داری بین گروهها مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه تأثیر تمرین در بهبود مهارت تعادل در بیماران پارکینسون را تأیید نمود، اما مزیتی در خصوص نوع دستورالعمل ارائه شده پیدا نکرد. به نظر می رسد که احتمالاً اثرات دستورالعمل های کانون توجه در همه مهارتها و محیط های آموزشی به طور یکسان اتفاق نمی افتد.